‘Save me from drowning in the sea…’
Verloren en verdwaasd hing ik tegen het autoruit aan. Komend van nergens, op weg naar niets.
Pam-pa-da-dam-pa-dam.
Robbie Williams galmde door de stereo. Het car audiosysteem was duurder dan de gehele auto, dus met die muziek zat het wel goed. Maar dat was dan ook wel het enige waar het goed mee zat. De klanken sloegen in golven over me heen en baanden zich een weg naar mijn ziel.
‘Every mistake I ever made
Has been rehashed and then replayed
As I got lost along the way’
Daar was ik nu, nog steeds on the way en tamelijk lost. Ik voelde me zweven, stoned en los van de wereld. Ging kopje onder in de muziek en kwam weer boven. De eindeloze straten van leeg België zoefden voorbij. Manuel zat stilzwijgend naast me, die zei sowieso nooit zoveel. ‘There’s nothing fun here left to say’. Al jaren niet, dus daar was ik wel een gewend inmiddels. De troosteloze stilheid van de stad drong door tot diep in mijn hoofd.
Ik zag mezelf in het voorbijgaan, onderuit gezakt tegen het raam. Mijn haar verward, mijn voeten op het dashboard. Bad news written all over.
De supermarkt waar we net vandaan kwamen had aan de laatste stukjes zinnigheid in mijn hoofd geknabbeld. Belgische supermarkten droegen bij aan mijn gevoel in een wereld te leven die niet de mijne was. Bekende, voorspelbelbare overzichtelijkheid was getransformeerd naar bevreemdende stilstaande weirdness. Vitrines vol voedsel dat ik niet herkende. Merken die me niets zeiden. Mensen die ik niet verstond. Manuel plukte me van de frisdrankafdeling vandaan. ‘Klaar?’
Ik keek hem aan. ‘Waarmee?’ Hij schudde geïrriteerd zijn hoofd en liep naar de kassa. Hij begreep me eigenlijk nooit. Als een dwaallicht volgde ik hem langs de chagrijnige kassamedewerker naar buiten, terug de auto in.
Scharrelende honden, starende mensen, stoffige wegen. Geen begin, geen eind, alleen eindeloze wegen.
Pam-pa-da-dam-pa-dam….